Als ik kijk naar het drinken, de AA, de visie van de Anonieme Alcoholisten, dan is die visie uiteindelijk simpel en helder. Als je niet meer wilt drinken moet je stoppen. Als je hebt besloten niet meer te drinken, niet meer het slachtoffer te zijn van drank (die je zelf opzuipt) dan moet je stoppen. Als je hebt besloten er nu iets aan te doen, dan kun je stoppen. Dat is de AA methode:
Niet meer drinken
Uur na uur, dag na dag. En verder niets. Het is echt heel simpel. Dus niet: het nog even uitstellen, omdat je je rot voelt, of omdat de stand van de maan op dat moment net niet goed is, etc. Niet van alles aandragen, depressie, verleden, moeilijke jeugd, foute relatie, rugpijn, moeheid. Geen excuses verzinnen, oorzaken bedenken die het zuipgedrag vergoelijken, om daarna weer in alle hevigheid te kunnen gaan drinken. Veel mensen die willen stoppen zitten in het begin vaak nog boordevol verklaringen, excuses Ze wijten hun misère aan van alles, aan vroeger, aan nu, alles behalve het drinken. Want, denken ze, ze drinken juist om het vreselijke leven wat te verzachten. Ze drinken om de last te verlichten. Ze hebben het zwaar. Ze voelen zich miskend. Ze voelen zich vaak zielig, met een dramatische inslag. Ze hebben niet door dat die last, de ellende, en hun zware vreselijke leven voor een groot deel wordt veroorzaakt door de drank! Ze doen niets dan jammeren, uitvluchten zoeken en zwaarmoedig zijn. Die mensen hebben de deur nog lang niet dicht. Want mensen die hun drankdeur gesloten hebben, die hoor je meestal niet. Die drinken gewoon niet meer. Ze zitten er over het algemeen heel rustig bij. Nemen zelf de verantwoordelijkheid van wat is gebeurd, leggen het dus niet buiten hunzelf. Ze weten wat ze met de drank hebben aangericht..
Stoppen met drinken
Als je iets ingrijpends wilt veranderen, zoals stoppen met drinken, en je bent er uiteindelijk bang voor, dan gaat je brein als een razende aan het werk om uitvluchten te verzinnen. Mindfuck. En die verklaringen, gedachtes, excuses, die dan bij je opkomen zijn zo overtuigend dat je er echt in gelooft. Dat je jezelf dus echt wijsmaakt dat alles zwaar is en kloten en dat dat de reden is van je ellende, die de volgende borrel dus zeker rechtvaardigt. Want, denk je: je drinkt, omdat je leven zo zwaar is. En je ziet niet in dat je leven zo zwaar is, omdat je drinkt.
Gelukkig heb ik die drankdeur goed dicht. Ik zie nu het verband tussen mijn vroegere depressies… en de drank. Ik heb jaren en jaren gedronken – en had soms best wel door dat het zo niet verder kon gaan. Keer op keer probeerde ik op mijn manier te minderen, te stoppen. Telkens als het niet lukte voelde ik me waardelozer, depressiever, dus ging ik nog meer drinken. Ik zag de hele wereld niet meer zitten, de wereld paste me niet, niemand begreep me, dacht ik, en dan nam ik er maar weer een.
Het werd pas beter toen ik echt ging stoppen. Toen ik van binnen stil werd, ophield excuses aan te dragen: over het verleden, het zware leven etc. Toen ik ophield er almaar omheen te blijven draaien en het gewoon ging doen werd het leven beter.
Dus, mijn ellende werd – voor een groot deel – veroorzaakt door de drank die ik opdronk. Toen ik daadwerkelijk actie ondernam, ophield met zielig zijn, ophield met jammeren, mezelf voortslepen, werd het beter en kon ik beginnen mijn leven op te bouwen.
Wim